نمایش رقص مهرها نوشته علی رضایی به شیوه عروسکی به کارگردانی فهیمه آصفری در سالن سایه تهران در جشنواره تئاتر عروسکی مبارک اجرا شد.استفاده از عناصر بومی چیزیست که در کارهای استاد رضایی همواره مخاطب با آن روبه رو می شود.در رقص مهره ها نیز ما که با نوشته های پیشین استاد رضایی آشنایی داشتیم قابل پیش بینی بود که حجمه ای از مفاهیم و باور های بومی رو به رو خواهیم شد.تلاش استاد رضایی در سالیان دراز برای شناساندن فرهنگ و باورهای این دیار گرم جای سپاس و قدردانی دارد.اما بسیار مهم است که یک کارگردان نمایش برای به تصویر کشیدن چنین مفاهیم و باورهایی تسلط و دانش کامل از این فرهنگ را داشته باشد.ریتم تند اجرا در رقص مهره ها همه چیز را قربانی خود کرد.استفاده نادرست از موسیقی باز هم در نمایشهای بوی متن را قربانی کرد.استفاده طولانی و بیش از حد موسیقی آنهم جایی که دیالوگ وجود دارد باعث شد که خیلی از دیالوگها شنیده نشود و تنها راه ارتباط تماشاگر با نمایش برای فهم بهتر این باورها و فرهنگها و ارتباط بین آنها قطع شود.باید توجه داشت که اگر مخاطب ما تماشاگر عامی هست که قراراست با این آیین ها آشنا شود باید اجازه داد تا اول با آن ارتباط برقرار کند و بعد آن را باز کرد تا قابل فهم شود.هرچند آیین ها و آواهای هرمزگان به خودی خود گیرا هستند و هر بیننده ای را به خود جذب می کند. ولی کارگردان در قابل فهم کردن آن هیچ تلاشی که نکرده بودهیچ همان مقدار ارتباط کم را که توسط کلام بر قرار می شد را از بین برده بود.عروسک گردانی بسیار ضعیف جای هیچ حرفی را نگذاشت در واقع رقص مهره ها تکه تکه شد.
سلام با اولین پستم منتظرتون هستم
ممنون از اینکه بهم سر زدین
من با حرفی که نوشتین موافقم...